!! मृत्यू !!

या जगातील प्रत्येक मानवाला सगळ्यात जास्त भीती कशाची असेल तर ती मरणाची असते. आपल्या जवळच्या माणसाच्या मरणाने होणाऱ्या दुःखाची भीती आणि काळजी असणे स्वाभाविक आहे. पण मी बोलतोय ते आपल्या स्वतःच्या मरणाबद्दल.

मी या जगात असणार नाही; मग माझ्या बायको, मुलांचं काय होईल हा चिंतेचा घोर. माणूस जर बिझनेस मध्ये असला तर मग काळजीचा डोंगरच. माझ्या पश्चात धंद्याचं काय होणार? कोण बघणार? कोणी बघायला हवं? वगैरे वगैरे प्रश्न भंडावून सोडतात. पण खरं सांगायचं तर आपण या जगात नसणार ही कल्पनाच माणसाला पोखरून टाकते.

नीट विचार केला तर तशी भीती अनाठायी आहे. कोणाचंही कोणावाचून अडत नाही; मग तो देश असो, धंदा असो वा कुटुंब असो. Nobody is indispensable in this universe. पण हे सर्वसाधारणपणे वळत नाही. आपल्या मरणाने आपल्या जवळच्या लोकांना (कुटुंब, मित्र, नातेवाईक) थोडाफार त्रास होईलही पण त्याला काळ हे एकमेव औषध असते.

प्रत्येकाची इच्छा काय असते की आपण भरपूर जगावं आणि ते देखील शेवटपर्यंत ठणठणीत तब्येत असताना. आता आपण काही महाभारतातील भीष्मासारखे इच्छामरणी तर होऊ शकत नाही; अजून आयुष्य किती आणि कसे आहे हे तो भगवंतच जाणे.

अगदी मनापासून सांगायचं तर मला खरंच मृत्यूची नाही भीती वाटत. मी माझ्या कुटुंबाप्रतीच्या सर्व जबाबदाऱ्या व्यवस्थित पार पाडल्या आहेत. देवाची कृपा, दुसरं काय. सुदैवाने माझी बायको आणि मुलं इतकी आत्मनिर्भर आहेत की मला त्यांची काळजीच नाही. मला अगदी ह्या क्षणी जरी मृत्यू आला ना तरी मी त्याचे सहर्ष स्वागत करीन. मला कल्पना आहे की माझ्या अशा बोलण्यावर माझी बायको खूप चिडेल. जाऊ दे, जेव्हा तो क्षण यायचा असेल तेव्हा येईल.

त्यामुळे जेव्हा केव्हा मी मृत्यू शय्येवर असेन तेव्हा माझी आंतरिक इच्छा अशी आहे की माझ्या मनात खालील विचार असतील किंवा असावेत:

१. आयुष्य कृत्रिमरित्या अथवा अनैसर्गिक पद्धतीने वाढविणे निरर्थक किंवा मूर्खपणाचे आहे. I want to quit as my time is up.

२. I have done my share; it is time to go. I will do it elegantly.

३. लवकर गेला; आणखीन जगायला हवा होता असं कोणालाही म्हणायची संपूर्ण बंदी हवी. उलट मित्रजनांनी असं म्हणावं की हा xxx आयुष्यातील सर्व कर्तव्ये पूर्ण करून वेळेवर या जगाचा निरोप घेतोय.

पुढचा प्रवास आहे की नाही आणि असला तर कसा असेल ह्याची काहीच कल्पना नसली तरी भीती अजिबात नाही. उलट अज्ञात असलेल्या त्या रस्त्याची प्रचंड उत्सुकता मात्र आहे कारण मागील प्रवास छान झाल्याचा आनंद आहे. म्हणूनच निघता, निघता मला मित्रांना असं बोंबलून सांगायला आवडेल की साल्यांनो, मज्जा करा, कट्ट्यावर बसून मनसोक्त शिव्या द्या, कॉफी प्या, सिगरेटी फुका.

मी मेल्यानंतरचे १३ दिवस सुतक पाळायची मात्र अजिबात परवानगी नाही. सर्वांनी आनंदोत्सव साजरा करा. हिंदुस्थानी शास्त्रीय संगीत लावा, ऐका. माझ्या आवडीच्या गोष्टी म्हणजे उदा. दही भात, बटाट्याच्या काचऱ्या आणि गोडात आमरस, रव्याचे लाडू, फ्रुटसॅलड, मुद्दामून खा. माझ्या सर्व मित्रांनी, भावंडांनी आणि मुलांनी माझी आवडती सिंगल मॉल्ट व्हिस्की पिताना दोन थेंब माझ्या आठवणींना अर्पण करा. मी जिथे असेन तिथे ते मला मिळून मी तृप्त होईन.

एकूण काय माझा मृत्यू सोहळा साजरा करायला सर्व मंडळींनी कंबर कसून तयार व्हा.

मला त्यावेळी शेवटी एवढंच म्हणावसं वाटेल "आम्ही जातो अमुच्या गावा, अमुचा रामराम घ्यावा".

यशवंत मराठे

yeshwant.marathe@gmail.com

#DeathCelebration #DeathDay #Single_Malt